Precies een half jaar geleden plaatsten we onze eerste blog op deze website. We vertrokken uit Wageningen om een nieuw avontuur aan te gaan in Duitsland. Vandaag verblijven we alweer een half jaar aan de Bodensee. Dat betekent dat we vanaf nu weer af gaan tellen tot onze terugkeer naar Nederland. Enerzijds voelt het helemaal nog niet alsof we alweer een half jaar onderweg zijn. Het is nog steeds af en toe net alsof we op vakantie zijn, maar dat zal waarschijnlijk ook te maken hebben met het feit dat we altijd zullen blijven beseffen dat dit iets tijdelijks is. We zijn niet van plan om hier te hechten of te settelen en dat maakt dat je instelling anders is. Als het functioneert is het goed en dan ga je er ook niet veel energie in steken om het meer ‘eigen’ te maken. Dat komt wel weer als we straks echt ergens settelen. Anderzijds lijkt het ook al wel weer lang geleden dat we nog in Wageningen woonden. Als ik aan ons huis aan de Boeslaan terugdenk kan ik bijna niet geloven dat het nog maar zes maanden geleden is dat we daar de deur achter ons dicht trokken. Zo beschouwd is er toch wel een heleboel gebeurd in een half jaar tijd, hebben we een hoop meegemaakt en zijn we inmiddels best wel gewend aan onze nieuwe leventje hier.

Afgelopen weken is er niet zo heel veel bijzonders gebeurd. Eigenlijk was het wel heel erg fijn om gewoon even een paar ‘normale’ werkweken te hebben. We beginnen zowaar een beetje een ritme te krijgen. Op zaterdagochtend ringen we op Mettnau en dan hebben we meestal de rest van de dag nodig om een beetje bij te komen. Vorige week vingen we nog vijf hele mooie baardmannetjes. Dat was genieten om die zo mooi van dichtbij te kunnen bekijken! Door de week gaat Erik iedere dag naar het instituut en ga ik thuis mijn gangetje. Afgelopen weken was het ’s ochtends vaak erg mistig. Dat gaf mij dan mooi de gelegenheid om zonder afleiding wat werk gedaan te krijgen. ’s Middags is het dan steeds stralend zonnig weer en dan kan ik de verleiding niet weerstaan om naar buiten te gaan. Dan fiets ik naar de supermarkt, loop ik een ‘rondje’ om de Mindelsee of kruip ik met een goed boek op ‘het bankje’ met uitzicht op de Mindelsee, Bodensee en bij helder weer de Alpen. Deze weken heb ik ook wat meer tijd om me op culinair gebied af en toe wat uit te leven dus ik bak zo nu en dan een taart of ik maak ’s avonds iets waar ik normaal gesproken door de week geen tijd voor heb.

Het is op deze manier en met dit mooie weer niet zo moeilijk om echt van de herfst te genieten. De bossen zijn inmiddels schitterend oranje gekleurd en de bladeren komen met bakken tegelijk van de bomen. Langzaamaan begint het dan ook kaal te worden en beginnen paadjes die deze zomer een ‘kruip-door-sluip-door’ karakter hadden open te vallen. Erik geniet op de mooie dagen in de ochtend van zijn telpost op de hoogste toren van Ruïne Altbodman. Hij kan daar over de mist heen kijken en kan zo voor het werk lekker een tijdje trektellen. Vooral de vinken komen op goede dagen met duizenden per uur over. En als de trek even stil valt is er altijd nog het adembenemende uitzicht om van te genieten!

Komende week is weer een onderbreking van ons net verkregen ‘ritme’. Ze hebben hier namelijk weer een paar feestdagen die wij in Nederland niet kennen. Dinsdag 31 oktober en woensdag 1 november heeft iedereen vrij en op het instituut hebben ze maandag dan ook maar meteen vrij. Dat noemen ze dan een ‘brugdag’. Wij zijn van plan om in ieder geval een dagje naar het Zwarte Woud te gaan om op zoek te gaan naar twee vogelsoorten die we nog niet gezien hebben, de auerhoen en de ruigpootuil. Ben benieuwd!

Jonne