Het is vandaag 28 april 2018. Precies een jaar geleden vertrokken we met een volgeladen auto naar Duitsland. Samen op avontuur, zo voelde het wel een beetje. Nu precies een jaar later staan de dozen en tassen weer midden in de kamer. Het inpakken is al grotendeels klaar. Nog twee nachtjes slapen en dan rijden we weer met een volgepakte auto terug naar Nederland. De laatste maanden zijn voor ons gevoel voorbij gevlogen. In het begin moesten we nog wennen, settelen, een ritme opbouwen. Toen kroop de tijd soms voorbij. Maar toen het eenmaal liep glipte de tijd tussen onze vingers door.

Terugblikkend hebben we het hier ontzettend naar ons zin gehad. Het was in het begin niet altijd makkelijk. We moesten onze draai nog vinden en Eriks project kwam wat moeizaam op gang, maar de aanhouder wint zullen we maar zeggen. We hebben genoten van de prachtige omgeving, van de mogelijkheid om uitstapjes te maken naar de Alpen of het Zwarte Woud en natuurlijk van alle fantastische lieve mensen die we hier hebben leren kennen. We doen nu een hoop dingen voor ‘de laatste keer...’. De laatste keer op de fiets naar de Netto in Güttingen, de laatste keer goedkoop tanken, de laatste keer te voet naar het werk, de laatste keer naar ‘het bankje’ met dat fantastische uitzicht op de Mindelsee en de Bodensee, de laatste keer eten bij Wirtschaft zum Kranz, de laatste keer…. voorlopig, want we zijn vast van plan om hier nog eens naar terug te gaan.

Gisteren, vrijdag 27 april, was Eriks laatste werkdag op het instituut. Op vrijdagmiddag sluiten de phd’s en postdocs de week altijd af met een ‘Happy Hour’, oftewel een gezamenlijke borrel. Gisteren hebben wij van die gelegenheid gebruik gemaakt om afscheid te nemen van alle collega’s en vrienden van het MPIO (Max Planck Institute for Ornithology). We hebben het Happy Hour uitgebreid met een barbecue en maakten er een waardig afscheidsfeest van. Het was een fantastische avond met lekker eten, veel zon en heel goed gezelschap. Er werd veel geknuffeld en gelachen en we hebben iedereen uitgenodigd om als ze in Nederland zijn toch vooral bij ons langs te komen. Dat wordt gezellig! We zijn heel erg dankbaar dat we zo veel mooie, lieve mensen hebben mogen leren kennen.

Ook onze verhuurster (Gabi Engel) begint te beseffen dat het over een paar dagen stil wordt in huis en heeft ons vandaag getrakteerd op een wel heel bijzonder afscheidscadeau. Eén van Gabi’s grote hobby’s is vliegen en vandaag mochten we met haar mee om in een klein vliegtuigje (een ‘vierzitter’) een rondje over het westelijke deel van Bodensee te vliegen. Wat een geweldige ervaring was dat! We kennen de regio inmiddels best goed en het was echt heel leuk om de dorpen, steden en bezienswaardigheden vanuit de lucht te bewonderen. We zagen o.a. vestingsruïne Hohentwiel waar we twee keer helemaal naar boven geklommen zijn, Insel Mainau, de Pfahlbauten, Wolmatinger Ried, Mettnau, Reichenau, Konstanz, Radolfzell, de Alpen in de verte en natuurlijk Möggingen en de Mindelsee waar we speciaal een extra rondje overheen zijn gevlogen. Een waardige afsluiter!

En nu… nu is het tijd voor het volgende avontuur. De overgang is altijd een beetje moeilijk, maar dat wil niet zeggen dat we geen zin hebben in wat er komen gaat. We zien er naar uit om eindelijk te gaan bouwen aan een eigen plekje voor de lange termijn. Een echt thuis! Ook hebben we veel zin om alle vrienden en familie weer te zien en weer ‘in de buurt te zijn’ zodat we weer eens spontaan een bakkie kunnen doen. Wat betreft werk ga ik in juni weer vier dagen in de week aan de slag voor Bureau Waardenburg, wat ook weer tijd wordt. Het werken op afstand ging prima, maar de dynamiek van het samen werken zou ik niet voor altijd kunnen missen. Ook Erik zal waarschijnlijk vrij snel weer druk aan het werk gaan, al moet zich in de komende weken nog uitkristalliseren hoe dat er precies uit gaat zien. Hoe dan ook, wij gaan er onze schouders onder zetten en gaan vol vertrouwen het volgende avontuur tegemoet.

Dank dat jullie via deze weg met ons mee hebben geleefd en tot snel!

Jonne en Erik