Vorige week vrijdag hadden we Marlouke, Leon en de kinderen uitgezwaaid en zaterdag hadden we midden op de dag verplichtingen, dus we vonden het zondag hoog tijd om weer eens een dagje te ‘touren’. We waren al een paar keer in het Zwarte Woud geweest, maar pas één keer iets verder naar het westen doorgereden. Net voorbij Freiburg ligt de Rijnvallei, ingeklemd tussen het Zwarte Woud in Duitsland en de Vogezen in Frankrijk. Deze laagte heeft een eigen microklimaat waardoor het er net iets warmer is dan in de rest van Zuidwest-Duitsland, maar de enige keer dat we hier eerder waren had het de hele dag geregend. Door het iets warmere klimaat komen hier een paar vogelsoorten voor die elders in Duitsland schaars zijn, zoals de Bijeneter en de Hop. Ook voor vlinders, onze nieuwe doelsoortengroep, is het een interessante regio.

Dé plek om die vogel- en vlindersoorten te zoeken is een opmerkelijk heuvellandschap midden in de vallei, gevormd door oeroude vulkanen: de Kaiserstuhl. Op de hellingen van de heuvels zijn overal terrassen aangelegd met wijngaarden en ook de vriendelijk ogende dorpjes in dit gebied hebben een grote aantrekkingskracht op Duitse, Nederlandse en Franse toeristen. We hadden bedacht dat we hier zeker nog een keer heen moesten met mooier weer. Het aantal weekenden in het zomerseizoen is beperkt, dus we hoefden niet lang na te denken of we de rit van bijna 2 uur ervoor over hadden.

We besloten te gaan wandelen in het natuurgebied Badberg in de Kaiserstuhl. De grazige heuvels hier zijn rijk aan bloemen en verspreid staan er wat struiken en bosjes. Ideaal voor vlinders. Hoewel er een harde wind stond (daar houden vlinders niet zo van), was het wel lekker warm en vooral op de bloeiende wilde marjolein zaten volop vlinders. Eerst fotograferen, dan (thuis) determineren was de strategie. Voor de ‘gewone’ soorten was dat natuurlijk niet nodig: Bruin Zandoogjes, Bosparelmoervlinders en Icarusblauwtjes maakten ook hier de dienst uit. Een bijzondere soort waar we naar uitgekeken hadden, de Blauwoogvlinder, was ook talrijk. Achteraf bleken we ook een aantal verschillende blauwtjes en andere vlindersoorten op de foto te hebben gezet.

Al wandelend en fotograferend genoten we van het landschap en de vergezichten, de groene terrassen die artistieke lijnen in het landschap vormden, en de pittoreske dorpjes. De voorspelde buien die over de Vogezen zouden komen binnendrijven, bleven gelukkig beperkt tot een paar druppels en een dreigende lucht. Het duurde niet lang voordat ik het kenmerkende geluid van Bijeneters hoorde en even later zagen we een groepje vliegen boven een wijngaard. Deze prachtige vogels met turquoise buik, gele keel en doorschijnende roodbruine vleugels foerageren in de lucht op vliegende insecten. Ze broeden hier in holtes in de verticale lösswanden, die zijn ontstaan bij de aanleg van de terrassen. Het zijn geweldig kleurrijke, energieke vogels die nooit vervelen.

Na de mooie wandeling besloten we in het dorpje Altvogtsburg wat te gaan drinken en toen bleek dat ze bij het restaurantje aalbessentaart hadden, hebben we daar ook maar een stukje van genomen. Het koolzuurhoudende water dat ze hier in Duitsland in vruchtensap mengen zorgde voor wat extra verfrissing. Wat eerst op ons overkwam als een rare gewoonte, bleek ineens iets om thuis bij warm weer ook eens uit te proberen. Is dat het eerste teken van integratie?

Op de terugweg naar Möggingen kregen we te maken met een aantal onhandige omleidingen en toen we eenmaal bij het stadje Donaueschingen uitkwamen, besloten we om voor de laatste keer vandaag de toerist uit te hangen. Waar Jonne eerder al verbaasd was dat we de Donau overstaken (“Dat is toch een rivier in Oost-Europa?”) en licht teleurgesteld was over haar formaat (“Is dit nou die schönen blauen Donau?”), viel alles op zijn plaats toen ze erachter kwam dat de rivier hier begint. Net ten oosten van Donaueschingen vloeien de Brigach en de Breg samen (de “Brigach-und-Breg-Zusammenfluss”) en vormen vanaf dat punt de Donau, na de Wolga de langste rivier van Europa. De plek op zichzelf stelt niet erg veel voor, maar mocht ik ooit eens in de Donaudelta bij de Zwarte Zee komen, is het toch leuk dat je ook een keer helemaal bij het begin van de rivier gestaan hebt.

Tevreden en voldaan kwamen we aan het einde van de middag weer terug in ons appartement in het gastenverblijf in Möggingen. Ons dagje Zuidwest-Duitsland was weer een mooie aanvulling op de reeks belevenissen tijdens ons Duitsland-avontuur. We proberen zoveel mogelijk te profiteren en te genieten van onze tijd hier en hopen dat jullie ook een beetje kunnen meegenieten via de verhalen en de foto’s!

Erik