Vier dagen na het vertrek van Hans en Wilma stond het volgende familiebezoek alweer op het programma. Donderdagmiddag 6 juli arriveerde Joris (Erik's jongste broer) na een lange rit uit Nederland bij ons appartement in Guesthouse Maximum. Aangezien het die dag ruim 30 graden was, besloten we na het uitpakken van de spullen al snel om even te gaan zwemmen in de Buchensee (bij Güttingen). Het water was heerlijk en na lekker te zijn afgekoeld kon Joris even bijkomen van de lange rit. Na het zwemmen hebben we in Möggingen bij de Adler het lange weekend samen ingeluid met een drankje en een gezellig etentje. Het was een heerlijke rustige zwoele zomeravond, die we afsloten met het spelen van spelletjes (Skip-Bo) op ons terras. Toen het eenmaal donker was hoorden we wat vreemde geluiden bij onze geïmproviseerde vogelvoedertafel en ineens kwam er een egel aangelopen. Het beestje bleek niet heel bang aangelegd te zijn, waardoor we hem leuk konden bekijken en fotograferen.

Het plan voor het weekend was om overdag (lange) wandelingen te gaan maken om vervolgens de dag af te sluiten met een hapje, een drankje en spelletjes. De eerste dag (vrijdag) besloten we een wandeling te gaan maken vanuit het guesthouse. Zo konden we Joris mooi de omgeving laten zien. Het zou wederom een warme dag worden, dus Erik had zoveel mogelijk wandelpaden door de bossen uitgezocht. Omdat het nog een doordeweekse dag was, was het overal heerlijk rustig. Het was een mooie wandeling en onderweg was er ook genoeg te ontdekken. Zo hebben we bijvoorbeeld veel leuke soorten vlinders gezien, hebben we een ruïne op een heuveltop bij Bodman bekeken en hebben we ook nog bizons gezien! Een boerderij in de buurt houdt bizons en je kunt heel dicht bij de dieren komen. Wat een machtig grote beesten zijn dat zeg! Het was niet onze bedoeling om een korte wandeling te maken, maar uiteindelijk werd de wandeling wel flink wat langer dan gepland. Een aantal van de paden die we geselecteerd hadden bleken uiteindelijk dood te lopen, waardoor we zo nu en dan terug moesten om een ander pad te zoeken. Daardoor hebben we best een eind omgelopen ten opzichte van het originele plan. Uiteindelijk hadden we ongeveer 32,5 kilometer in de benen voor we weer (redelijk gesloopt en flink bezweet) thuis kwamen. Ik kon nauwelijks meer normaal op mijn benen staan. De mannen leken het er beter vanaf te brengen, maar moesten toch ook wel toegeven dat ze moe waren.

Na deze uitputtingsslag hebben we wederom een verfrissende duik genomen in de Buchensee en een dutje gedaan op onze handdoeken. Omdat ik geen zin meer had om te koken en Joris heel veel zin had in een welverdiend witbiertje, besloten we wederom bij de Adler in het dorp te gaan eten. Helaas bleek daar een verjaardagsfeest gaande te zijn, waardoor we uit moesten wijken naar een restaurant in Liggeringen. Hier was het eten gelukkig heel erg goed, net als het toetje van zelfgemaakt ijs. Alleen het dik verdiende witbiertje bleek mierzoet te zijn, wat voor Joris en Erik nogal een tegenvaller was. Die avond waren we zo gesloopt dat er geen spelletjes meer gespeeld werden.

De volgende dag ging de wekker relatief vroeg. We hadden besloten om een dagje in Zwitserland te gaan wandelen. We vertrokken om een uur of acht en arriveerden ca. 1,5 uur later bij Ebenalp, onze bestemming voor die dag. De benen hadden duidelijk wel wat last van de dag ervoor, maar we lieten ons niet kennen en gingen gewoon op pad. We kochten een retourtje voor de Ebenalp bergbahn (lift), zodat we de energie die we hadden konden gebruiken om op hoogte een mooie lange wandeling te maken. In een stampvolle liftcabine gingen we omhoog. Ons eerste doel was een tocht bergop naar de Schäfler hut, een goed uur lopen. Het was relatief druk op het wandelpad, maar dat is ook niet zo gek voor een zonnige zaterdag. Halverwege langs het pad naar de hut stonden drie vrouwelijke wandelaars naast elkaar meerstemmig te zingen. Al van ver hoorde je de stemmen door het dal galmen. We verstonden de tekst niet, maar het leken mij liedjes over de Alpen. Het klonk in ieder geval erg toepasselijk zo in de bergen.

Zonder al te veel problemen bereikten we de Schäfler hut en we hadden nog wel genoeg energie over om een stukje verder te klimmen. Helaas bleek dat tegen onze verwachting in niet mogelijk te zijn. Het pad veranderde namelijk in een smal en steil pad, wat alleen begaanbaar was met bergschoenen en vastgeketend aan een kabel die langs de bergwand gespannen was. We hadden niet de goede uitrusting en hadden ook al ruim 30 kilometer van de vorige dag in de benen, dus moesten rechtsomkeert maken. Dat was wel een beetje een streep door de rekening, want we wilden eigenlijk wel wat verder lopen dan alleen terug naar het lift-station. Halverwege de weg terug besloten we daarom om een afslag te nemen en niet met de lift naar beneden te gaan, maar om zelf naar beneden te lopen. Wat volgde was een schitterende wandeling, die ook nog eens twee hele gave vogelsoorten opleverde. Toen we langs een steile rotswand liepen hoorden we boven ons ineens een nestje jonge vogels aanslaan. Gealarmeerd door dat geluid keek Erik omhoog en ik snapte meteen wat hij dacht. Ik keek ook naar boven en daar zagen we supermooi een rotskruiper overvliegen! We zijn even gestopt en hebben een tijdje genoten van de show die de beide oudervogels weggaven. Een stukje verderop hoorden we een vreemde roep van een roofvogel in combinatie met twee alarmerende torenvalken. Het was even zoeken, maar uiteindelijk zagen we de bron van alle onrust, een steenarend! Wat een geluk!

Na een stevige afdaling arriveerden we bij de Seealpsee waar we even pauze hebben gehouden. Het laatste (erg steile) stukje naar de auto hadden we daarna in een goed halfuur voor elkaar. Alles bij elkaar hebben we toch weer een goede 20 kilometer gelopen. We arriveerden rond 17:00 weer in Möggingen waar het net keihard begon te regenen toen we het dorp binnenreden. We besloten het ergste even af te wachten in de auto. Al snel hoorden we een paar rare harde tikken op het dak van de auto. Toen we ons net afvroegen wat dat geluid veroorzaakte begon het keihard te hagelen. De stenen werden steeds groter en we begonnen ons steeds meer zorgen te maken om het dak van de auto's. Na enigszins verwilderd om ons heen te hebben gekeken besloten we dat we er niks aan konden doen en hebben we lijdzaam afgewacht. Gelukkig bleken de hagelstenen uiteindelijk net niet groot genoeg te zijn om deuken in de autodaken te veroorzaken. Die avond bleef het onrustig met veel regen en onweer. Helaas zag Joris voor de tweede avond op rij een lekker witbiertje aan zijn neus voorbij gaan, omdat er dit keer een bruiloft werd gevierd in de Adler. We besloten ons terug te trekken in het guesthouse en daar de avond te vullen met eten, bier en spelletjes.

De afdaling van de Ebenalp was ons niet in de koude kleren gaan zitten en we werden de volgende ochtend allemaal wakker met stijve benen. Erik had voornamelijk last van een knie, Joris had stijve kuiten en ik had vooral pijn in een aantal blaren op mijn voeten. Toch wilden we de laatste dag graag weer een wandeling doen, maar dan wel een iets kortere dit keer. Na de omgeving van Möggingen en de Alpen besloten we op de derde en laatste dag om Joris de Feldberg in het Zwarte Woud te laten zien. Het weer was wat onbestendig, dus we besloten te profiteren van de droge uurtjes in de ochtend. Erik en ik beklommen op ons gemakje de Feldberg en keken onderweg ook nog wat vlinders. Joris had nog wat meer energie over dan wij en is de Feldberg in hoog tempo op gelopen/gerend. Het weer werkte mee en we maakten een mooie tocht naar beneden langs twee berghutten. Toen we eenmaal vlak bij de auto waren kwam er een dreigend regenfront in hoog tempo op ons af. Voor zover mijn blaren het toelieten verhoogden we het tempo en probeerden we voor de ergste regen de auto te bereiken. Het regende wel al toen we de parkeergarage in liepen, maar we waren er nog niet echt nat van geworden.

We waren op tijd weer terug in het guesthouse en hebben de rest van de middag gevuld met spelletjes op het terras. Daarna hebben we weer een poging gewaagd om bij de Adler in Möggingen te gaan eten. Drie maal is scheepsrecht en we hebben er wederom heerlijk gegeten én Joris kreeg eindelijk zijn zo verdiende lekkere witbiertje! Die avond hebben Erik en Joris nog een poging gedaan om mij in te maken met Skip-Bo, maar helaas voor hen had ik het geluk ook die avond nog aan mijn zijde en konden ze niet vaak genoeg van me winnen.

Maandagochtend was het hoog tijd om onze benen wat rust te gunnen. Joris vertrok weer naar Nederland, Erik ging weer aan het werk en ik ben weer omgeschakeld naar mijn 'normale bezigheden' hier in Duitsland.Wat mij betreft was het een zeer geslaagd weekend!

Jonne