Het is vandaag 4 mei, de dag waarop we in Nederland de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en conflicten en vredesmissies nadien herdenken. In Duitsland is 4 mei geen speciale dag. Toch werd ik vandaag tijdens mijn eerste fietstocht van Möggingen naar Radolfzell ineens met een klein stukje geschiedenis uit de Tweede Wereldoorlog geconfronteerd. Ik fietste over een verlaten landweggetje langs velden en door het bos toen ik een informatiebord zag staan. Omdat ik al wat ogenschijnlijk oude door mensen gemaakte structuren in het landschap had gezien was ik nieuwsgierig en bleef ik even staan om het bord te bekijken. Het bleek een oude schietbaan van de Waffen-SS te zijn die (voor zover ik dat uit het bord kon afleiden) gebruikt is voor opleiding en oefening met onder andere groot kaliber wapens. Er bleken enkele lange en enkele korte schietbanen geweest te zijn, die nog enigszins in het landschap herkenbaar waren.

Uit de tekst op het bord kon ik ook afleiden dat tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangenen uit het concentratiekamp Dachau op de schietbaan moesten werken. Het was zwaar werk, met name omdat het benodigde gereedschap om de schietbaan aan te leggen en te onderhouden niet voorhanden was. Een stukje verder, in een betonnen bunker in de heuvel vond ik een gedenkbord voor de 113 gevangenen die op de schietbaan gewerkt hebben. Van twee gevangen is gedocumenteerd dat ze op de schietbaan zijn overleden. Eén man door een ongeluk en een tweede is neergeschoten toen hij probeerde te ontsnappen.

Ik vond het bijzonder om zielsalleen en omgeven door het groen, op een plek waar ik het vandaag eigenlijk helemaal niet verwachtte, toch even stil te staan bij de dodenherdenking. Zo bijzonder dat ik het een blogje waard vond. De verhalen over Radolfzell kunnen wel even wachten.

Jonne