Zoals ik aan het einde van mijn vorige blog al een beetje verklapt had, hebben we in de laatste dagen van oktober weer een bezoekje gebracht aan het Zwarte Woud. We gingen specifiek op zoek naar twee vogelsoorten die we nog op ons 'wenslijstje' hadden staan: de ruigpootuil en de auerhoen. De ruigpootuil broedt in dichte naaldbossen op verschillende plekken in Europa en ook in het Zwarte Woud. Het is bijna onmogelijk om dit uiltje, die uitsluitend 's nachts actief is, te zien, maar het zou niet heel moeilijk moeten zijn om er één te horen. Voorwaarde is wel dat je je 's nachts in een gebied bevindt waar een ruigpootuil een territorium heeft. De auerhoen is een graadje lastiger te vinden. Het is dan wel een hele grote vogel, maar er zijn er nog maar heel weinig van en ze hebben de reputatie erg schuw te zijn. We waren van plan om één nachtje in het Zwarte Woud te gaan slapen en een middag, avond en (vroege) ochtend te besteden aan het zoeken naar deze twee soorten. Een ambitieus plan, maar we houden zo nu en dan wel van een leuke uitdaging.

We vertrokken maandagmiddag 30 oktober richting het westen, waar we in het plekje Todtmoos een hotel voor die nacht hadden geboekt. In de omgeving van de Feldberg hebben we 's middags eerst een stevige wandeling door het bos gemaakt in de hoop per ongeluk tegen een auerhoen aan te lopen. Dat gebeurde helaas niet, wel kwam er een mooie steenarend laag overvliegen. Toen we weer terug bij de auto waren was het inmiddels donker geworden en we besloten eerst naar het gebied te rijden waar we volgens een collega van Erik een goede kans hadden om een ruigpootuil te horen. We parkeerden de auto en moesten in het donker nog een heel stuk het bos in lopen. Diep in het naaldbos hebben we een tijdje heel stil staan luisteren..... tevergeefs. De stilte was oorverdovend, de ruigpootuil wilde niet meewerken. Lichtelijk verkleumd en enigszins teleurgesteld vertrokken we naar ons hotel. De ruigpootuil konden we voor deze poging wel op ons buik schrijven en erg veel hoop op een succesverhaal met betrekking tot auerhoenen hadden we ook niet, maar nu we toch in het Zwarte Woud waren zouden we de volgende ochtend natuurlijk wel ons best doen.

Op dinsdag 31 oktober, 'reformatiedag', ging de wekker om 06:00. We vertrokken snel uit het hotel en na de autoruiten ijsvrij te hebben gemaakt (het was een paar graden onder nul) vertrokken we naar de plek waar we de vorige avond de ruigpootuil hadden geprobeerd. We parkeerden de auto op een lege parkeerplaats en liepen weer het bos in. Volgens dezelfde collega van Erik zouden in een specifiek deel van dit bos nog auerhoenen voorkomen. Nadat we al een tijdje gelopen hadden kwamen we tot de conclusie dat we een heel eind de verkeerde richting op waren gelopen. Dat was balen, want we wilden zo vroeg mogelijk op de juiste plek in het bos zijn. Zodra het drukker wordt in het bos trekken de auerhoenen zich namelijk dieper in het bos terug en is de kans er één te zien heel erg klein. Om niet te veel tijd meer te verliezen kozen we een directe route dwars door het bos en over een skipiste (waar nu nog geen sneeuw op lag) naar het deel van het bos waar we moesten zijn. Na een tijdje begon het bos om ons heen er goed uit te zien. Mooi dicht naaldbos met een flinke ondergroei met veel bessenstruiken. Het was ook nog steeds heel erg stil in het bos dus we kregen weer hoop. Om niet te veel afgeleid te worden door het geluid van elkaars stappen en optimaal (ook op gehoor) te kunnen zoeken liep Erik een eindje voor mij uit. Opeens hoor ik Erik een opgewonden geluid maken en terwijl ik naar hem kijk zie ik voor hem een grote schim op enkele meters hoogte over het pad vliegen. Erik maakte een voorzichtig vreugdedansje want voor hem was het niet alleen een schim, maar een herkenbare auerhoen (haan). Wauw! Het was ons gewoon gelukt :)

Met hernieuwde moed liepen we verder, hij moest nog ergens zitten. Enkele ogenblikken later zagen we nogmaals (op redelijke afstand) een auerhoen vliegen, of het dezelfde vogel was weten we niet zeker. De missie was geslaagd en dat voelde heel erg goed. Ik had de vogel weliswaar niet heel goed gezien, maar ik was tevreden en realiseerde me dat we heel erg veel geluk hadden gehad. We kwamen bij een klein boshutje, met de toepasselijke naam de Auerhahnhütte, daar hielden we even een welverdiende pauze. Omdat het nog steeds best wel vroeg was en ook nog erg stil in het bos, besloten we nog een paar rondjes door het gebied rond de Auerhahnhütte te lopen. Het zag er tenslotte uit als prima leefgebied voor auerhoenen en een extra waarneming zouden we allebei wel heel leuk vinden. Een eerste kleine ronde leverde, afgezien van twee reeën die voor ons de weg overstaken, niets op. We besloten nog een grotere ronde te lopen en daarna terug te lopen naar de auto. We liepen inmiddels naast elkaar, ik concentreerde me op het bos rechts van ons en Erik op het bos aan de linkerzijde. Opeens schrikken we ons een hoedje van een hard fladderend geluid rechts van ons en we zien een schitterende auerhaan laag door het bos vliegen, WAUW! Wat een gaaf beest, groot!!! en een beetje mysterieus ook. Ik had echt heel geconcentreerd gezocht, maar had dus totaal over de auerhoen heen gekeken terwijl hij niet op een hele grote afstand van de weg in het bos had gezeten. We probeerden de auerhoen nog terug te vinden op de plek waar we dachten dat hij weer geland was, maar hij was als sneeuw voor de zon verdwenen. We maakten nog een klein stuiterdansje en liepen met hernieuwde energie nog de hele ronde door het bos zonder nog iets speciaals te vinden.

Rond kwart voor elf kwamen we terug bij de auto. Onderweg naar de auto werden we enigszins raar aangekeken door de dagjesmensen die net het bos in begonnen te stromen. Wij hadden er al vier uur wandelen op zitten en liepen enigszins jolig juist het bos weer uit. We hebben ons geluk en succes gevierd met een heerlijke beker warme chocolademelk en gebak in het zonnetje op het terras. Ondanks dat het nog niet eens middag was, waren wij wel al redelijk moe. We besloten op het gemakje terug te rijden naar Möggingen en er verder een lui dagje van te maken. Voor de ruigpootuil moeten we nog een keer terug, maar we hebben goede hoop dat dat nog wel een keer gaat lukken!

Door de brugdag (maandag), reformatiedag (dinsdag) en allerheiligen (woensdag) telde de resterende werkweek nog maar twee dagen. De 'werkweek' was dan ook zo voorbij. In het weekend hadden we twee sociale aangelegenheden gepland. Op zaterdag kregen we het eerste familiebezoek in ons nieuwe huis in Möggingen. Tante Resi, Terry en Pieter waren op vakantie in het Zwarte Woud en namen de moeite om ons te bezoeken. Het werden een paar hele gezellige uurtjes. Ieder bezoek dat we hier krijgen uit Nederland blijft heel bijzonder. Het voelt steeds alsof heel even een klein stukje van 'thuis' in ons leventje hier in Duitsland integreert. Op zondagavond hadden we vervolgens een 'Brazilian Dinner' in het guesthouse, waar twee Braziliaanse PhD studenten gekookt hadden. Het was erg gezellig maar iedereen was op één of andere manier ook erg moe, dus we hebben het niet laat gemaakt.

Inmiddels draaien we weer een 'normale' werkweek, al hebben we gisterenavond nog even deelgenomen aan een leuk dorpsevenement. Ter ere van Sint Maarten had de kinderopvang in Möggingen een lampionoptocht door het dorp georganiseerd. Wij waren uitgenodigd door Andrea, een collega van Erik op het instituut, om met haar en haar zoontje Timo mee te lopen met de optocht. Het was leuk om eens een keertje mee te maken. Er liepen veel meer kinderen mee dan ik verwacht had en de donkere avondlucht werd verlicht door een kleurenpracht van zelf geknutselde lampions. De kinderen hadden ook verschillende liedjes ingestudeerd en op verschillende punten op de route werd er halt gehouden om even te zingen. Zo zijn we weer een ervaring rijker.

Jonne