Volgens de weersvoorspellingen beloofde zaterdag 5 augustus een schitterende dag te gaan worden. Erik wilde graag nog een keer vlinders kijken in de Alpen, dus we besloten er weer eens een dagje lekker op uit te trekken. Dit keer was Liechtenstein de bestemming. We reden door Zwitserland langs de zuidkant van de Bodensee en arriveerden binnen twee uur op de plaats van bestemming voor die ochtend: een moerasgebiedje langs de Rijn in Liechtenstein. Toen we de auto uitstapten zagen we meteen het eerste mooie schouwspel. In de graslanden rond de parkeerplaats foerageerden namelijk vele tientallen ooievaars. 

We wandelden enkele uren door het zonovergoten dal en speurden de kruidenrijke, natte graslanden af op zoek naar verschillende soorten vlinders. We zagen meteen grote aantallen blauwoogvlinders en vonden na een tijdje zoeken ook verschillende pimpernelblauwtjes. We hebben mooi kunnen zien hoe deze blauwtjes hun eitjes afzetten op de toppen van de bloemen van de grote pimpernel en Erik heeft dit zelfs kunnen fotograferen. Ook de vogels lieten ons niet in de steek. We zagen o.a. paapjes, roodborsttapuiten en een grauwe klauwier. Het was ons echter nog niet gelukt om onze doelsoort te vinden: het goudooghooibeestje. Dit is een zeldzaam vlindertje dat alleen zeer plaatselijk voorkomt en DE reden dat we dit keer naar Liechtenstein waren gegaan om te vlinderen. 

Erik begon na ruim twee uur zoeken al redelijk nerveus te worden en er was nog geen steeds spoor van het kleine bruine vlindertje te bekennen. Maar... toen we samen het zoveelste weiland afspeurden vloog daar toch ineens een klein bruin vlindertje tussen de blauwoogvlinders en de pimpernelblauwtjes. Ik zag hem niet goed genoeg om hem te determineren, maar Erik zag hem ook heel even zitten en kon de gouden oogjes op de buitenzijde van de vleugels zien. Wauw, gevonden! Helaas verloren we het vlindertje daarna uit het oog en konden we het ook niet makkelijk terug vinden. Dat was jammer want Erik wilde wel heel graag een foto van deze soort maken. Aangezien het hartstikke lekker weer was vond ik het niet erg om er nog wat extra tijd en moeite in te steken. We speurden en speurden en net toen we het bijna op wilden geven zag ik ineens dat kleine bruine dingetje weer ruzie maken met een paar blauwoogvlinders. Erik had hem gelukkig ook snel in de kijker en wist razendsnel een paar foto's te maken. Gelukt! Toen we de foto's beter bekeken zagen we dat het een heel erg afgevlogen exemplaar betrof. Dit betekent dat de vleugels al heel erg versleten zijn. Aangezien begin augustus het einde van de vliegperiode van deze soort is, zou dit zomaar het laatste nog levende exemplaar van dit seizoen kunnen zijn. Heel erg opgelucht en blij met de productieve ochtend liepen we na drie uur intensief vlinderen terug naar de auto. 

Omdat we die ochtend vroeg vertrokken waren (je wilt geen risico's nemen op zwarte zaterdag) hadden we nog een hele middag voor ons en we waren het nog lang niet zat! Erik besloot daarom de bergen in te rijden. We reden door Vaduz, de hoofdstad van Liechtenstein. Ik durfde te zweren dat ik nog nooit van Vaduz had gehoord, maar volgens Erik moet ik dat toch echt op de basisschool geleerd hebben. Bezienswaardigheden waren de grote kerk in het centrum en de burcht die op een berghelling is gepositioneerd, zodat het een mooi uitzicht over de stad moet hebben. Na Vaduz reden we een steil weggetje op dat naar Malbun leidde, een dorpje boven in de bergen. Onderweg genoten we van het mooie uitzicht. Eenmaal bij Malbun aangekomen bleek daar een lokaal festival aan de gang te zijn met eten, muziek en een ezelrace!? Wij waren echter niet voor het festival gekomen, wij wilden gewoon hoog in de bergen ook nog een wandeling maken om wat extra vlindersoorten te scoren. Net onder Malbun vonden we een mooi bergpad. Het stikte hier van de erebia's (een familie met heel veel op elkaar lijkende vlindersoorten). Daarnaast vonden we ook nog een paar verschillende soorten dikkopjes en een rotsvlinder. We maakten een leuke wandeling door alpenweides en door het bos en hoorden en zagen met regelmaat groepjes kruisbekken overvliegen. 

Na deze tweede wandeling van de dag vonden we dat we wel een traktatie verdiend hadden, dus we zochten in Malbun een terrasje op waar we hele dure (maar ook hele lekkere) grote ijsjes hebben gegeten. Tsja je moet wat met de Zwitserse franken die je nog over hebt. Erik slaagde er zelfs in om op het terras, door een spleet tussen twee zonneschermen heen, twee steenarenden te vinden die boven de berg rondcirkelden. Het kon niet op!

Het was bijna half vijf toen we besloten de terugweg weer te aanvaarden. Omdat het zulk ontzettend lekker weer was en omdat het weleens de laatste mooie dag zou kunnen zijn die we dit jaar in de Alpen doorbrachten, besloot Erik de toeristische route naar huis te nemen. We reden in Zwitserland nogmaals een berg op, ditmaal richting Voralp. De weggetjes werden steeds smaller, maar het uitzicht was schitterend. We stopten nog even op een parkeerplaatsje bij een bos om een klein wandelingetje te maken. Dat leverde nog weer een aantal nieuwe vlindersoorten op, waaronder de bosrandparelmoervlinder. Ook zagen we een bruine glazenmaker, een grote libel met mooie bruingekleurde vleugels. 

Helaas bleek het weggetje boven op de berg dood te lopen, waardoor we weer helemaal terug moesten rijden, maar we hadden geen spijt van deze mooie omweg. De terugweg duurde nog wat langer dan gepland door een afgesloten tunnel en een enorme regenbui die ons zicht zelfs even verminderde tot hooguit een meter. Moe maar heel erg voldaan arriveerden we om een uur of acht 's avonds weer in het guesthouse, waar Erik meteen aan de slag ging met het bewerken van zijn foto's en het determineren van de vlinders. We bleken een mooie soortenlijst voor Liechtenstein bij elkaar gevlinderd te hebben. Deze trip was meer dan de moeite waard!

Jonne