In Baden-Württemberg kennen ze meer feestdagen dan in Nederland. Wij zijn gewend dat het na Pinksteren gedaan is met de lange weekenden en we weer 'normaal' aan het werk gaan tot de zomervakantie aanbreekt. Hier (in Baden-Württemberg en nog enkele andere deelstaten van Duitsland) wordt op de tiende dag na Pinksteren Sacramentsdag, Corpus Cristi gevierd. De Rooms-Katholieken vieren op deze dag de instelling van de Eucharistie. Zodoende had Erik afgelopen donderdag en vrijdag weer vrij en besloten wij weer eens een korte vakantie in te plannen. Na een bezoek aan Oostenrijk met Hemelvaart was het nu de beurt aan Zwitserland.

We stelden ons erop in dat dit een duurder tripje zou worden dan ons verblijf in Oostenrijk. Veel collega's van Erik hadden ons er namelijk voor gewaarschuwd dat Zwitserland een erg duur land is. Bij het boeken van ons hotel bleken we inderdaad minimaal twee keer zo veel kwijt te zijn als voor onze vakantiewoning in Oostenrijk, maar ach, zo erg was het nou ook weer niet. Van enkele vrienden uit Nederland hadden we de tip gekregen om naar de Jungfrau regio te gaan, omdat het daar erg mooi zou zijn. We boekten (zoals aangeraden) een hotel in Stechelberg en trokken er donderdagochtend rond een uur of tien vol goede moed op uit. Vlak voor de grens kochten we een vignet voor de Zwitserse snelwegen, zodat we ons vrij met de auto door Zwitserland zouden kunnen bewegen.

De reis verliep vlot en rond een uur of twee arriveerden we bij Hotel Stechelberg. De reis ernaartoe liep door een schitterend dal, aan beide zijden geflankeerd door steile rotswanden. We vergaapten ons aan de mooie houten huizen met kleurrijke bloembakken onder de ramen. Ons hotel lag aan het einde van de weg, op het punt waar je niet verder mag met de auto. Onze kamer bleek erg klein te zijn, met een zo mogelijk nog kleiner bed en een gedeelde badkamer en toilet, maar door de fantastische locatie van het hotel maakte dat allemaal niet uit. Overigens bleken we uiteindelijk het hele weekend de enige gasten te zijn in ons deel van het hotel, waardoor we het sanitair toch voor onszelf hadden.

Er hingen wat dreigende wolken boven het dal, dus we durfden die middag niet zo ver van het hotel weg te gaan en we besloten daarom de nabije omgeving te gaan verkennen. Vanaf het hotel bleek een fantastisch mooi wandelpad de bergen in te lopen. Het begin van dit wandelpad liep langs kleurrijke uitbundig bloeiende Alpenweides. We hebben ons hier meteen een hele tijd vermaakt met vlinderen en hebben onder andere een Apollovlinder gezien. Ik had nog nooit zo veel vlinders bij elkaar gezien! Na het eerste verkenningsrondje hebben we het een beetje rustig aan gedaan en ontdekten we dat je bij Hotel Stechelberg ook prima kunt eten (en ook nog eens voor een redelijk normale prijs).

De volgende dag zou het mooi weer worden, maar niet heel erg heet, dus het leek ons een uitgelezen dag om een lange wandeltocht naar de Oberhornsee te ondernemen. Volgens het bordje bij het begin van het wandelpad, was het ongeveer 3,5 uur lopen (enkele reis). Aangezien wij heen en terug wilden lopen op dezelfde dag en we nog weinig ervaring hebben met dagtochten besloten we vroeg weg te gaan en zodoende liepen we rond 7:00 uur weg uit het hotel. De hele ochtend zou in het teken staan van klimmen, klimmen en nog eens klimmen. In totaal moesten we namelijk zo'n 1.250 meter stijgen voor we bij de Oberhornsee aan zouden komen. Na zo'n anderhalf uur hadden we het allebei bloedheet en konden we onze kleren uitwringen, maar de stemming zat er nog goed in. Ondanks de inspanning en de warmte werden we namelijk getrakteerd op schitterende uitzichten en bijzondere plantensoorten en begonnen de vlinders alweer vroeg om ons heen te fladderen. Rond een uur of 11:00 bereikten we het doel van onze wandeling, keurig op schema dus. Wat een spectaculair landschap! We hebben er een tijdje gepauzeerd en genoten van de omgeving. Al snel ontdekte Erik een paar steenbokken met hele grote hoorns op een aangrenzende helling en niet lang daarna snelden drie gemzen over de rotsen. Wauw!

De terugtocht was eveneens schitterend! Al snel na vertrek van de Oberhornsee hoorden we een raar geluid. Na even zoeken zagen we ineens een sneeuwhoen langs vliegen! Baltsende sneeuwhoenen! Zo ontzettend mooi om te zien en te horen en dat allemaal terwijl je min of meer moederziel alleen in een fantastisch mooi en groots landschap loopt. Dat was genieten! Afdalen is minder inspannend dan klimmen, maar het was toch wel een aanslag op onze knieën en kuiten. Daarnaast ben ik absoluut geen held als het op dalen aankomt, maar ook ik heb het gehaald. Rond half zes kwamen we veilig en wel weer aan bij het hotel, waar we onszelf trakteerden op verse huisgemaakte Afpelstrüdel met slagroom, warme vanillesaus en ijs. Dat hadden we wel verdiend vonden we. Die avond was het niet moeilijk om in slaap te komen...

De volgende dag hadden we stevige spierpijn in onze kuiten (niet geheel onverwacht). We besloten daarom om het een dagje rustig aan te doen wat betreft wandelen. We hadden erg goede verhalen gehoord over een hele bijzondere treinreis naar de Jungfraujoch 'top of Europe'. In Lauterbrunnen kochten we de absurd dure treintickets voor een retourtje naar het hoogstgelegen treinstation van Europa. Samen met een hele horde Aziaten vertrokken we met een tandradtrein de bergen in. Eerst reden we naar Kleine Scheidegg waar we moesten overstappen op een andere trein. Het tweede deel van de treinreis liep bijna helemaal door tunnels naar het eindstation op 3.454 meter hoogte. Eenmaal aangekomen op het station moesten we ons eerst door een zee van Chinezen, Japanners en Indiërs werken. Ongelofelijk wat een hoop mensen! Onze eerste stop was het uitzichtpunt, waar we de gletsjer in volle glorie hebben kunnen aanschouwen (en we per ongeluk op ongeveer 200 selfies en familiefoto's zijn beland). We bleken geluk te hebben, want een uurtje laten kwamen er wolken opzetten en was het uitzicht verdwenen. Een andere leuke attractie op de top van de berg was een ijspaleis, met gangen die helemaal van ijs waren gemaakt en verschillende nissen met ijssculpturen erin. Verder voelden wij ons vooral niet helemaal op onze plek tussen al die mensen! Weer terug in Kleine Scheidegg hebben we nog een wandelingetje gemaakt. Helaas viel het aantal vlinders hier wat tegen. Onze conclusie aan het eind van de dag was dat het zeker de moeite waard was, maar we hebben ook weer eens bevestigd gekregen dat wij niet uit het juiste hout gesneden zijn voor dit soort drukke toeristische attracties.

De volgende dag was het plan om in de ochtend nog een kleine wandeling te maken en rond de middag weer richting Duitsland te gaan rijden. Dit plan hebben we echter al snel aangepast. We besloten het pad richting de Rottalhütte een eindje te gaan volgen, steil de berg op. Het punt met bergwandelen is dat het op een gekke manier ook een soort verslavend is. Het is best zwaar om jezelf zo'n berg op te sleuren, maar het wordt na iedere bocht mooier. Iedere keer denk je: 'nog even kijken wat er achter die bocht ligt' en zo loop je toch steeds verder. Ikzelf vind het overigens doodeng om over de meest steile paadjes weer naar beneden te lopen, maar daar heb ik me tijdens deze wandeling (met behulp van een door Erik gemaakte wandelstok) goed overheen kunnen zetten. We genoten dusdanig van het landschap dat we besloten dat we niet persé op tijd beneden wilden zijn, en zodoende hebben we ook bijna de hele middag op de berg doorgebracht. We zagen onder andere weer een gems over een rotswand rennen en werden bijna aangevlogen door een drietal notenkrakers. Bij verschillende rotswanden hebben we een tijdje gepost in de hoop een overvliegende rotskruiper te vinden, maar helaas wilden ze niet meewerken. We hebben wel iets anders zien overvliegen wat ons redelijk versteld deed staan. We hoorden op een gegeven moment een vreemd suizend geluid en zochten de lucht af naar de bron van het geluid. Toen schoot er ineens een man in een speciaal soort 'vliegpak' over onze hoofden heen. Het was een pak met een soort zeilen tussen de armen en de benen. De man vloog op hoge snelheid van de berg af het dal in en opende daar een parachute om veilig te landen. Wow! Daarbij vergeleken waren de vele paragliders in het dal maar saai. Aan het einde van de middag kwamen we weer bij hotel Stechelberg aan en genoten we nog van een stevige lunch/diner. Toen we in de auto wilden stappen waren we nog getuige van een reddingsactie van de lokale helikopterdienst. Er kwam een helikopter overvliegen waar twee mensen onder bungelden. Deze mensen werden uiteindelijk op het veld naast de parkeerplaats afgezet. Een van de mensen was een 'reddingswerker' de andere een bergwandelaar of bergsporter die duidelijk zijn been had bezeerd in de bergen. Eén van zijn benen was namelijk gespalkt. Interessant om eens te zien hoe zoiets in zijn werk gaat, maar ook fijn dat wij gewoon zelf weer lopend uit de bergen zijn gekomen.

Zwitserland heeft ons absoluut niet teleurgesteld, we hebben een heerlijk weekend gehad. Ik sluit niet uit dat we hier nog een keer naar terug gaan.

Jonne